plauzen
| Morphologie: | plauz|en | 
| Grammatikangaben: | Wortart: Verb | 
|  | intransitiv | 
|  | lautet nicht ab | 
|  | 
| Pragmatikangaben: | gebr: landsch. | 
Links zu anderen Wörtern:
 
[sw. V.] [zu plauz] (landsch.): 
1. [hat] a) dumpf knallen (1 a): es plauzte, als die Tür zufiel; b) einen dumpfen Knall verursachen: mit der Tür p. 
2. a) mit dumpfem Knall aufschlagen lassen [hat]: warum plauzt du die Türen so?; b) mit dumpfem Knall schlagen (2 b) [ist]: das Buch plauzte auf den Boden.